Challengers to najnowszy film Luci Guadagnino, w którym opowiada historię trójki tenisistów, rywalizujących nie tylko na korcie, ale i w życiu. Tashi (Zendaya), Art (Mike Faist) i Patrick (Josh O’Connor) to troje młodych ludzi walczących w sportowym świecie o swoje marzenia. Fabuła prowadzi bohaterów i widza przez trzynaście lat, zaczynając od momentu, gdy dwoje przyjaciół poznaje świetnie zapowiadającą się gwiazdę tenisa.
Film został zrealizowany na najwyższym poziomie, a także wprowadza wiele ciekawych rozwiązań realizatorskich, dzięki którym widz może przez chwilę poczuć się jak piłka tenisowa czy pozwala, aby dosłownie wejść w skórę tenisisty. Zabawa kolorami i drobne sugestie dotyczące zakończenia historii pojawiające się w tle sprawiają, że reżyseria osiąga bardzo wysoki poziom. Najbardziej uderza jednak to w jaki sposób Guadagnino prowadzi ostatnie spotkanie pomiędzy Tashi i Patrickiem. Odcienie na ekranie stają się niezwykle intensywne, a padanie cieni definiuje to co widzieliśmy na ekranie od początku seansu. Dodatkowo wprowadzenie w tym momencie wichury pięknie zamknęło historię tej dwójki i oddało jej charakter. Kolejny zabieg, który zasługuje na pochwałę to poprowadzenie fabuły równolegle do rozgrywanego meczu pomiędzy Artem i Patrickiem, w którym to obaj walczą o swoją przyszłość, a każdy set odzwierciedla pewien etap ich życia w przeszłości, w którym na zmianę „wygrywają” ze sobą nawzajem.
Jednak nie wszystko po stronie realizacji było poprowadzone tak jak być powinno. Nie zagrała tutaj… muzyka, która o ile w niektórych momentach utrzymywała widza w niepewności i nie dawała żadnych wskazówek co do „wyniku” filmu – co było naprawdę ciekawym i dobrym posunięciem, tak w niektórych momentach ciężko było uzasadnić jej obecność w danej scenie. Nie pomagał również bardzo osobliwy zabieg, w którym to naprzemiennie pewne kompozycje pojawiały się, aby zniknąć po kilku sekundach, tylko po to aby znowu się pojawić.
Aktorsko mamy tak naprawdę tylko trzy osoby na ekranie, są to postacie grane przez Zendayę, Faista i O’Connora. Reszta to statyści, dzięki czemu film miał charakter pamiętnikowy, który skupił się na tym, na czym powinien być skupiony.
Tashi w wykonaniu Zendayi to postać skomplikowana i zagubiona pomiędzy tym co powinna, a tym czego chce, nie potrafi również przezwyciężyć własnego ego. Nareszcie aktorka dostała szansę na rolę, za którą całkowicie zniknęła! Była wiarygodna i idealnie balansowała pomiędzy hardością oraz słabościami swojej postaci. Świetnie poprowadzona bohaterka, której emocje są widoczne w każdym calu jej ciała, a najbardziej w momencie kiedy wbrew pozorom nie robi nic – kiedy podczas meczu cała publiczność podąża wzrokiem za piłką, jej wzrok jest utkwiony w siatce. Mały gest, ale wyraża niezwykłą głębię oraz złożoność tej postaci.
Wbrew pozorom to nie Art, czyli mąż Tashi, jest drugim głównym bohaterem, ale Patrick, którego mistrzowsko zagrał Josh O’Connor. Aktor znany z roli księcia Karola w serialu The Crown pokazał prawdziwą klasę trzymając ten film na swoich barkach razem z Zendayą. Emocje, którymi operują, sprawiają, że mamy do czynienia z prawdziwą walką dwóch alf na ekranie. Oboje są charakterni i uparci, a ich najgorszą cechą jest to, że żadne z nich nie potrafi przyznać się do błędu. Chemia pomiędzy nimi jest potężna. To nie jest historia trójkąta miłosnego, to w ogóle nie jest romans, to historia Tashi i Patricka, którzy zmieniają się w osoby, którymi nigdy nie chcieli zostać i widzą odbicie tych, którymi w ich mniemaniu powinni być, w osobach, które dawniej pokonali, czyli Arta i Anny Mueller, a osobą łączącą ich losy jest właśnie bohater grany przez Faista.
Reżyser stworzył naprawdę złożone dzieło, które można analizować na setki sposobów, np.: sam tytuł Challengers można odbierać jako… po pierwsze, turniej, na którym odbywa się starcie dorosłych już Arta i Patricka, po drugie, dążenie do zawodowstwa, przed którym stają bohaterowie, po trzecie, wyzwanie, które podejmuje Tashi w momencie, kiedy decyduje się na znajomość z młodymi tenisistami. Film posiada również wiele smaczków, których należy szukać w tle, a dzięki temu, że film nie jest przesycony postaciami drugoplanowymi otrzymujemy czas żeby móc się rozkoszować tym co prezentują aktorzy i tym co ukrył dla nas reżyser.
Podsumowując, Challengers to film warty uwagi, zwłaszcza popis aktorski Zendayi i Josha O’Connora, którzy zbudowali duet mocno toksyczny, ale również magnetyczny i w pewien sposób magiczny, w ich oczach przez cały film widać było pożądanie i pragnienie, a równocześnie nienawiść i dumę. Mike Faist mimo, że zszedł na drugi plan, idealnie wpasował się w konwencję filmu, gdzie niczym piłka odbija się pomiędzy przyjacielem a przyszłą żoną, myśląc, że ma wpływ na oboje, choć tak naprawdę nie ma ani grama mocy sprawczej. Biorąc pod uwagę filmografię Guadagnino nie dziwi, że ten film potrafi wciągnąć i zbudować napięcie, a składa się na to nie tylko historia, którą opowiada, ale również detale oraz zastosowanie różnych technik pracy kamery czy montażu. Ostatnia scena jest świetnym podsumowaniem filmu, który pozostawia widza z pytaniem – „Co dalej?”.
